Fototrollen controleren niet of er rechten geschonden zijn.
Fototrollen controleren niet of de opdrachtgever de rechten heeft.
Iedereen kan een fototrol laten jagen op andermans foto's.
En zo kan het gebeuren dat een fotograaf een blafbrief krijgt namens WENN Rights International voor zijn eigen foto die hij in het publieke domein had gezet. Of dat je een blafbrief namens imageBROKER-EXCLUSIV krijgt voor een foto van Pixabay.
Opdrachtgever DPG Media
BNR schreef vorige week over het Duitse bedrijf Copytrack.
Alleen al voor DPG Media stuurt Copytrack meer dan 1.000 blafbrieven per week.
Auteursrechten liggen bij de maker, tenzij overgedragen, tenzij in dienstverband gemaakt. Je mag verwachten dat de rechthebbende fotografen bij DPG Media een deel van de opbrengst krijgen. Eigenlijk zou iemand eens uit moeten zoeken of, en zo ja, hoeveel fotografen krijgen bij DPG Media. Ik zag jurisprudentie van een grote beeldbank waaruit blijkt dat de fotograaf niets krijgt.
Opdrachtgever fotograaf
Fotograaf Roos Aldershoff meldt in het artikel dat zij van Copytrack alleen 'de eerste ronde' een deel van de opbrengsten krijgt. Als de incasso niet gelijk lukt of de gebruiker vergeet de foto van de server te halen gaat Copytrack door en claimt schadevergoeding op eigen naam. Wellicht dat ik, als ongewild meldpunt onredelijke fotoclaims, daarom nog nooit een claim van Copytrack namens de fotograaf zelf of van DPG Media zag. Ik zie namelijk zelden 'eerste ronde' claims waar de bedragen onder de €500 blijven. Zo'n bedrag wordt meestal betaald, dan is men van de claim af. En degene met voldoende juridische kennis om te zien dat het niet klopt heeft mijn hulp niet nodig.
Ik zie voornamelijk claims met hogere bedragen of na 'de eerste ronde'.
Van inbreuk beschuldigd door Copytrack
Christiaan Knopper heeft brieven van Copytrack als oplichting geïnterpreteerd en weggegooid. Pas toen hij een brief van advocaat Helen Maatjes van The Legal Group ontving ging hij op onderzoek uit. Hij meende dat hij jaren geleden een licentie had gekocht maar had het bonnetje niet meer. Hij informeerde bij de fotograaf of het klopte dat Copytrack schade vorderde en die beaamde dat. Hij zocht de foto, vond hem in drie beeldbanken en kocht de foto opnieuw. De gevonden tarieven gaf hij door met het voorstel €300,- te betalen als schadevergoeding. Waarop mevrouw Maatjes de claim met €135,- verlaagde naar €800,-. Het moment waarop Christiaan mijn hulp vroeg.
Een snelle blik leerde dat Maatjes namens Copytrack schade vorderde en niet namens de rechthebbende fotograaf. Er was bovendien geen bewijs overlegd van de inbreuk makende publicatie, het screenshot toonde slechts het bestand op de server. Kansloos bij de rechter, Copytrack komt dan ook in geen enkele uitspraak voor. Blaffende honden bijten niet blijkbaar, het blijft bij bang maken.
No-go
Het artikel van BNR eindigt met het advies: "Zoek de normale prijs van de foto op, doe daar 25 procent bovenop en betaal dat." Mijn inziens is dat een 'no-go' want daarmee:
- Bevestig je de sommatie ontvangen én serieus genomen te hebben.
- Hebben ze je naam en adresgegevens.
- Erken je dat je aansprakelijk bent.
- Erken je dat je een foutje gemaakt hebt.
- Weten ze dat jij denkt dat zij gerechtigd zijn.
- Weten ze dat jij denkt dat er rechten zijn geschonden.
- Weten ze dat jij geen geldige licentie kunt overleggen.
- Ben je tijd kwijt aan onderzoek naar de meestal onvindbare 'normale' prijs.
- Ben je je geld kwijt.
Een billijke schadevergoeding betalen is geen garantie dat ze je niet voor de rechter slepen, zoals dit verzekeringskantoor ondervond. Integendeel, je vergroot daarmee mijn inziens de kans dat ze je voor de rechter slepen omdat je teveel informatie prijsgeeft. Beter bied je aan, zonder een bedrag te noemen en zonder iets te erkennen, tweemaal het gebruikelijke tarief te willen betalen. Mocht het dan toch bij de rechter belanden en het een inbreuk blijken, draai je in ieder geval niet op voor de proceskosten van de fototrol, proceskosten zoals de gedeclareerde uren van advocaat Helen Maatjes.
Meer tips over hoe om te gaan met buitenlandse fototrollen schreef ik uit in het blog:
Niet elke fietser rijdt op een gestolen fiets
