Wie het ook was. De weg terug werd niet meer gevonden omdat de vogeltjes de broodkruimels hadden opgegeten. De les die we daaruit leren is dat broodkruimels om de weg terug te vinden vergankelijk zijn.
In SEO-land wordt er gehamerd op broodkruimels:
- Handig om de weg terug te vinden.
- Dan weet de bezoeker welk pad hij moet volgen om het artikel te vinden.
- Dan kun je een stapje omhoog in de hiërarchie.
- Dan kun je aan Google vertellen waar iets staat.
Er zit standaard in elke webbrowser een broodkruimel; de terugknop. Maar ja, dat zijn vergankelijke herkenningspunten; bij een volgend bezoek zijn ze verdwenen. Reden waarom sprookjesvertellers in SEO-land adviseren om steentjes te gebruiken. En om het de bezoeker makkelijk te maken moet je de steentjes alvast neerleggen...
- Waarom zou je precies dezelfde weg terug willen lopen als je aan het rondkijken bent?
- Waarom moet een bezoeker het pad weten als hij al op zijn bestemming is? Wat als hij het artikel via een ander pad gevonden heeft?
- Een stap omhoog in de hiërarchie is negen van de tien keer een stap naar een lege map [de mappen BLOKJES èn ONDERDELEN in de figuur zijn leeg].
- Je kunt aan Google, middels de URL, maar één pad doorgeven. Als er meerdere paadjes zijn moet je gaan hannesen met een voorkeurspad [primary category].
Ik heb niets tegen échte broodkruimels in SEO-land: Vergankelijke herkenningspunten die de bezoeker zelf mag strooien. Herkenningspunten die verdwijnen zodra hij aangekomen is op de plaats der bestemming. Google volgt de bezoeker. En ziet vanzelf welke paadjes het meest belopen zijn.
Ik heb wel iets tegen nep-broodkruimels; steentjes die door een ander zijn gestrooid. Met uitgestippelde paadjes waarover je behoort te lopen en waar je niet je eigen weg kunt zoeken.
In het sprookjesbos strooien zowel Hans als Klein Duimpje echte broodkruimels...
En waarom schrijf ik dit op? Omdat ik ervan uitgegaan was dat mijn nieuwe winkelhost vaste URLs had voor de productpagina. Er blijkt nu op de plaats der bestemming toch een pad weergegeven te worden. En zo krijgt elke productpagina meerdere URLs. Net zoveel URLs als dat er paadjes zijn...
Te weten:
- /productnaam [rechtstreeks]
- /productnaam?search=bootje [via zoekopdracht]
- /categorie/productnaam?filter=33 [via filter]
- /categorie/productnaam [via categorie]
- /productnaam?tag=trakteren [via tag]
Een product kan in meerdere categorieën staan, meerdere filters hebben en met meerdere woorden getagd zijn. Het stukje achter het vraagteken maakt gelukkig voor Google niet zoveel uit omdat Google dat niet opslaat. Meerdere filters en tags voor een product maken voor Google dus niet uit, categorieën wél!
Ik dacht het probleem van meerdere URLs getackeld te hebben door alleen filters voor de navigatie te gebruiken. Doch een filter blijkt alleen te werken in combinatie met een categorie. Ik heb daarom één categorie aan moeten maken waardoor er toch 2 URLs ontstaan per product; met categorie en zonder categorie. Dat is niet het enige probleem; bij de URL zonder categorie worden de filters niet getoond, wat betekent dat er geen navigatie-menu is voor de bezoeker.
Ik overweeg nu om alleen tags te gaan gebruiken en daarmee een vast navigatie-menu te maken.... of nog te wachten op StoreCore. Daar zijn, heb ik mij laten vertellen, filters die werken zonder categorie, vaste URLs voor de productpagina's en tags hebben een eigen pagina vergelijkbaar met een categoriepagina. Helaas is StoreCore nog steeds in Beta en nadert de datum dat ik Artoek over wil hebben met rasse schreden. Wat is wijsheid...
Waarom doet iedereen het toch zo ingewikkeld terwijl het zoveel simpeler kan?