De rechtszaak ging over 2 cartoons die Bart op zijn Facebookpagina met, op dat moment, meer dan 158.000 volgers had geplaatst en waar Bart weigerde Evert Kwok als maker credits te geven. Tevens had Bart het logo van Evert vervangen door zijn eigen logo. Voor de hele soap, klik hier.
Een duidelijke, opzettelijke en vervelende inbreuk waar meer cartoonisten last van hebben. Toch kost deze rechtszaak Evert Kwok €438,- omdat de rechter niet de volledige (en daadwerkelijke gemaakte!) proceskosten heeft toegewezen. Merkwaardig als je dat naast bestaande jurisprudentie legt:
Toegekende waarde voor de cartoons:
Evert verkoopt zover ik weet geen licenties voor gebruik op Facebook. De waarde is onbekend. Hij zoekt aansluiting bij het tarief van Stichting Foto Anoniem voor gebruik van foto's op websites zonder eigen domeinnaam voor een periode van één week; €192 per cartoon. Heel keurig vind ik omdat cartoons qua creativiteit en tijdsinvestering meer waarde hebben dan foto's en het, ondanks dat eigen domein ontbrak, bereik groot was. Het gaat er niet altijd zo keurig aan toe: In deze zaak wordt maar liefst € 24.591,50 ingebracht als schade voor 3 foto's uit een serie die speciaal voor gedaagde gemaakt & betaald is. Gedaagde had deze op een externe site voor marketingdoeleinden gepubliceerd in de veronderstelling dat dat mocht.
Opslag:
Voor afname van exclusiviteit vroeg Evert een toeslag (een bescheiden toeslag begrijp ik uit de stukken, 25%). Bij foto's is dat gebruikelijk, er worden hiervoor toeslagen tot 100% ingebracht en regelmatig gaat de rechter daarin mee. Zelfs als de foto al wijd en zijd is verspreid zoals de foto van de beschuit met muisjes bij de Rijdende Rechter.
Een cartoon daalt sneller in waarde dan een foto omdat een grap "het maar één keer doet". Desondanks wijst de rechter het af:
"De kantonrechter ziet geen aanleiding om daarnaast schadevergoeding toe te kennen vanwege de door [eiseres] gestelde aantasting van de waarde en de exclusiviteit, omdat aangenomen kan worden dat dat al is verdisconteerd in de licentievergoeding." Uit het vonnis van Evert.
Proceskosten:
IE-zaken komen in aanmerking voor volledige proceskostenveroordeling. Dit is om de rechthebbende te behoeden voor hoge kosten om zijn intellectuele eigendomsrechten te handhaven. Deze regeling wordt al jaren misbruikt door geldbeluste no-cure-no-pay-juristen die alles aanpakken wat maar enigszins op een inbreuk lijkt. Duizenden euro's aan kosten gemachtigde worden er ingebracht én toegekend als gedaagde ze niet inhoudelijk betwist.
Een hele enkele keer zie je wel eens dat een rechter op eigen initiatief in schrijnende situaties, met een draaideurclaimer bijvoorbeeld die veel kosten inbrengt, de kosten omlaag brengt:
"Daarmee is nog niet gezegd dat ook de proceskosten in hoogte evenredig en redelijk zijn. De door ' gemachtigde ' verstuurde brieven zijn voornamelijk kopieën van elkaar en voorts is het – gezien de eerdere vonnissen waarin de wederpartij is veroordeeld in de proceskosten aan de zijde van ' – niet de eerste keer dat dit bureau voor ' een dergelijke procedure begint. Verwacht mag worden, nu het voorbereidende werk reeds was gedaan, dat in minder uren dan voorgaande procedures de zaak kon worden behandeld. Daarbij kan overigens de vraag worden opgeworpen of het redelijk is dat ', nu hij reeds meerdere soortgelijke procedures heeft gevoerd en derhalve inmiddels weet hoe het werkt, opnieuw rechtskundige bijstand heeft ingeschakeld in plaats van degene die volgens hem inbreuk maakt zelf te benaderen om zijn schade vergoed te krijgen. Gelet op deze omstandigheden en voorts op de omstandigheid dat [gedaagde], zo is niet betwist, een stichting is die door vrijwilligers wordt gedreven en die er financieel slecht voorstaat, worden de kosten voor het salaris van de gemachtigde naar billijkheid bepaald op € 400,00. Daarnaast worden het griffierecht en de explootkosten toegewezen." Uit dit vonnis.
Omdat proceskosten flink uit de klauwen kunnen lopen had ik* dit in mijn verweer gezet:
"Bovendien is sinds 1 april 2017 op grond van het Hof van Justitie- arrest United Video Properties het niet meer zomaar mogelijk de volledige proceskosten vergoed te krijgen. De indicatietarieven van de Raad voor de Rechtspraak kennen sindsdien de categorie ‘zeer eenvoudig geding’ en schrijven daar het liquidatietarief voor."
Mijn rechter liet de drie (!) gemachtigden tijdens de 2,5 uur durende hoorzitting weten dat ze het inderdaad een zeer eenvoudig geding vond waardoor ik het aandurfde om niet te schikken. De gemachtigde van Hollandse Hoogte heeft ter zitting meerdere keren geprobeerd de rechter te overtuigen dat het geen eenvoudige zaak voor ze was en dat ze er veel werk aan hadden gehad.
"Gelet op het zeer eenvoudige en niet-bewerkelijke karakter van de zaak – hetgeen ook blijkt uit de gebezigde veelal gestandaardiseerde teksten in de dagvaarding en de brieven in aanloop naar de procedure – zullen de kosten voor het salaris van de gemachtigde van [eiser] overeenkomstig de geldende regeling Indicatietarieven in IE-zaken (rechtbanken) worden begroot conform het toepasselijke liquidatietarief in kantonzaken." Uit mijn vonnis.
Zover ik weet is mijn zaak een van de eerste neuzelzaken over foto's waarbij de rechter daadwerkelijk het liquidatie-tarief heeft toegepast van €120**. Vele soortgelijke neuzelzaken voor mij én na mij is het niet toegepast. Zoals in deze zaak met een draaideurclaimer voor een kleine onopzettelijke inbreuk waar de gedaagde al €200,- had willen betalen in het voortraject.
Dat komt doordat er #lijdelijk beoordeeld wordt: als gedaagde de ingediende proceskosten niet op de juiste manier betwist dan worden ze bijna altijd toegewezen.
onder de streep kost deze zaak overigens dus wel geld, omdat de rechter het niet nodig achtte de volledige advocaatkosten in de proceskosten op te nemen. 🤔— Evert Kwok (@evertkwok) November 18, 2019
Het is bijzonder dat de rechter slechts €120,- heeft toegewezen in de zaak van Evert Kwok. Bart heeft geen verweer gevoerd en dus de ingebrachte kosten niet betwist. Voor Evert Kwok is het absoluut geen zeer eenvoudig geding geweest, ik geloof zelfs dat dit zijn eerste zaak was. Bovendien zijn er keurige bedragen opgevoerd, er is niet geprobeerd om er een slaatje uit te slaan.
Evert Kwok wordt door de rechter als een draaideurclaimer met een graaiende no-cure-no-pay-jurist behandeld waardoor andere cartoonisten met soortgelijke akkefietjes afgeschrikt zullen worden om nog een rechtszaak aan te spannen.
Naar neuzelzaakjes zoekende no-cure-no-pay-juristen beweren dat je boetes mag opleggen voor iedere foto die je ooit geschoten hebt (wat niet zo is!) en verzuimen te vertellen dat er onder aan de streep bij een rechtszaak nauwelijks wat overblijft voor de fotograaf. Regelmatig moet er zelfs geld bij. Voor de draaideurclaimer geen probleem omdat deze zijn geld verdient met inbreukbrieven die mensen betalen om een rechtszaak te voorkomen. Wat bij de rechter belandt is slechts het topje van de ijsberg.
Wat ik voorspelde is nu gebeurd; De copyrightmaffia verpest het voor degenen die echt wat te claimen hebben.
Tot slot. Facebook kan dit eenvoudigweg oplossen door notoire inbreukmakers te bannen. Twitter doet dat. Youtube doet dat. Sowieso halen die gelijk de content weg bij een inbreuk. Het is van de zotte dat ons rechtssysteem dit zou moeten oplossen.
Mijn eindeloze reeks artikelen met een kleine bijdrage sponsoren? Klik hier.
Sommatiebrief gekregen en juridische hulp nodig? Klik hier.
* Niet ik maar Luuk Koelman die mij gratis hielp omdat ie zelf tegenover een draaideurclaimer en een graaiende no-cure-no-pay-jurist heeft gestaan. Dat no-cure-no-pay hoop ik dan tenminste voor de fotograaf, anders heeft het hem een heleboel centjes gekost.
** Een vergelijking tussen mijn zaak en die van Kwok waar bij beiden €120 is toegekend als kosten gemachtigde.