Nogmaals het verschil tussen een label en een categorie.
Met als voorbeeld een dierenwebwinkel die Graanmix X verkoopt die geschikt is voor kippen èn konijnen.
Toen ik in 2002 begon met een webwinkel moest ik een artikel dupliceren als ik het bij de kippen èn konijnen wilde laten zien. Dat zag er zo uit:
Ik wilde graag de categorieën labelen AAN het artikel (en niet plaatsen IN één categorie), zodat ik het product niet meer hoefde te dupliceren als ik het in meerdere categorieën tegelijk wilde laten zien.
De andere wens was een webwinkel op meerdere manieren indelen, zodat je specifiekere verzamelingen aan de bezoeker kon laten zien. Voor de dierenwebwinkel naast een indeling op dier, een indeling op soort zoals voer en stal.
Het ontwikkelde zich na 2002 als volgt:
De bezoeker kan in deze winkel de graanmix vinden door een broodkruimel te volgen; van hoofdcategorie naar subcategorie. Graanmix X staat op 2 plaatsen, bij het kippen- èn het konijnenvoer.
De wijze die ik voor ogen had was echter anders:
De bezoeker kan in deze winkel labels aanvinken. Graanmix X is dan op 7 plaatsen te vinden; in de verzamelingen (kippen), (konijnen), (voer) èn in de doorsnedes van deze verzamelingen (kippen + voer), (konijnen + voer), (konijnen + kippen) en (kippen + konijnen + voer).
De bezoeker kan zelf beslissen in welke volgorde hij de labels aanvinkt. In tegenstelling tot [figuur 2] waar hij verplicht van hoofd- naar subcategorie moet navigeren.
De categorie wordt een label waarmee je kunt filteren.
Zoals ik het voor ogen had [figuur 3] is:
Laat die lineaire structuur achterwege!
De reden dat vrijwel niemand het zo doet is omdat ze de ruimtelijke structuur die ontstaat als je producten op meerdere plaatsten tegelijk zet niet kunnen zien èn omdat "SEO-deskundigen" hameren op de platte lineaire structuur. Tot overmaat van ramp vinden deze deskundigen ook nog dat je het lineaire pad (de broodkruimel) in de url moet opnemen. Terwijl er meerdere broodkruimels leiden naar hetzelfde product en een url uniek dient te zijn. Dat lossen ze dan weer op door er eentje tot voorkeurscategorie te bombarderen en de andere weg te moffelen met het canonical attribuut.
Waarmee je in feite tegen de bezoeker zegt; je hebt graanmix X gevonden bij de kippen, maar het is eigenlijk konijnenvoer. En als de bezoeker een stapje hoger in de hiërarchie wil stuur je hem daarom maar naar de konijnen.
Je wist daarmee het groene streepje van [figuur 2] uit. Een streepje dat juist is toegevoegd om het product op 2 plaatsen tegelijk te laten zien zonder het te hoeven dupliceren.
Met labels kun je uiteraard paden maken die de bezoeker volgt (broodkruimels) als je dat graag wilt. Je moet ze alleen niet in de url zetten omdat het geen unieke paden zijn. Hoe meer paden er naar een product leiden, hoe beter vindbaar dat product wordt. Mij lijkt het overigens handiger om geen paden te laten zien maar de labels die het product draagt, want waarom zou de bezoeker precies hetzelfde pad terug willen volgen?
Vrijwel alle webwinkelsoftware zit tot op de dag van vandaag vastgeroest in de lineaire structuur [figuur 2]. De software werkt met hoofd- en subcategorieën en er worden broodkruimels aangemaakt met voorkeurscategorieën zodat je de andere paden kunt wegcanonicallen. Soms zijn er filters mogelijk waarmee je de (sub)categorieën kunt filteren. Wat resulteert in ingewikkelde doch onlogische constructies waarbij winkels merk als categorie èn als filter kunnen aanbieden.
Terwijl die filtermogelijkheid in [figuur 3] gewoon aanwezig is door labels te combineren....... Waarom maakt iedereen het zo ingewikkeld als het zoveel simpeler kan? Ik vraag het me al 15 jaar lang af.
Ik ben in 2012, na 10 jaar (!), opgestapt bij mijn winkelhost omdat:
Inmiddels heeft de nieuwe winkelhost zichzelf verder vastgesponnen in de lineaire structuur:
Lang leve Blogger waar je alleen maar kunt labelen [figuur 3] en waar niemand op het idee is gekomen om een SEO-plugin te maken voor 'SEO-vriendelijke' urls met broodkruimels erin.
Bij Blogger wordt er weliswaar een pad in de url gezet van jaar naar maand (blog/jaar/maand/titel) maar dat is een pad van een wèl aanwezige platte lineaire structuur namelijk de chronologische volgorde waarin de blogberichten staan.
* KUN je. Het HOEFT niet hè. Maak geen subcategorieën aan en zet de categorie niet in de url dan is Wordpress een uitstekend pakket.
Met als voorbeeld een dierenwebwinkel die Graanmix X verkoopt die geschikt is voor kippen èn konijnen.
Toen ik in 2002 begon met een webwinkel moest ik een artikel dupliceren als ik het bij de kippen èn konijnen wilde laten zien. Dat zag er zo uit:
 |
| Figuur 1. Producten plaatsen in één categorie. |
Ik wilde graag de categorieën labelen AAN het artikel (en niet plaatsen IN één categorie), zodat ik het product niet meer hoefde te dupliceren als ik het in meerdere categorieën tegelijk wilde laten zien.
De andere wens was een webwinkel op meerdere manieren indelen, zodat je specifiekere verzamelingen aan de bezoeker kon laten zien. Voor de dierenwebwinkel naast een indeling op dier, een indeling op soort zoals voer en stal.
Het ontwikkelde zich na 2002 als volgt:
 |
| Figuur 2. Subcategorieën labelen aan het product. |
De bezoeker kan in deze winkel de graanmix vinden door een broodkruimel te volgen; van hoofdcategorie naar subcategorie. Graanmix X staat op 2 plaatsen, bij het kippen- èn het konijnenvoer.
De wijze die ik voor ogen had was echter anders:
 |
| Figuur 3. Categorieën labelen aan het product. |
De bezoeker kan in deze winkel labels aanvinken. Graanmix X is dan op 7 plaatsen te vinden; in de verzamelingen (kippen), (konijnen), (voer) èn in de doorsnedes van deze verzamelingen (kippen + voer), (konijnen + voer), (konijnen + kippen) en (kippen + konijnen + voer).
De bezoeker kan zelf beslissen in welke volgorde hij de labels aanvinkt. In tegenstelling tot [figuur 2] waar hij verplicht van hoofd- naar subcategorie moet navigeren.
De categorie wordt een label waarmee je kunt filteren.
Zoals ik het voor ogen had [figuur 3] is:
- Simpeler. Je hoeft geen paden aan te leggen en de bezoeker vervolgens via een (mega)menu de weg te wijzen door deze paden. Je hebt geen woorden dubbel staan in je menu.
- Flexibeler. De bezoeker kan zelf kiezen hoe, en hoe ver hij de diepte in gaat. In de broodkruimelsituatie moet de bezoeker eerst een dier kiezen en verplicht een 2e stap zetten naar voer om graanmix X te vinden bij het konijnen- of het kippenvoer.
- Producten zijn beter vindbaar. Graanmix X is op 7 manieren te vinden in plaats van 2.
- Beter te verfijnen. Als de bezoeker voer zoekt dat geschikt is voor kippen én konijnen vinkt hij beide labels aan. Bij de lineaire structuur zal hij in de productspecificaties van graanmix X moeten kijken omdat hij hierop niet kan selecteren in het menu.
Laat die lineaire structuur achterwege!
De reden dat vrijwel niemand het zo doet is omdat ze de ruimtelijke structuur die ontstaat als je producten op meerdere plaatsten tegelijk zet niet kunnen zien èn omdat "SEO-deskundigen" hameren op de platte lineaire structuur. Tot overmaat van ramp vinden deze deskundigen ook nog dat je het lineaire pad (de broodkruimel) in de url moet opnemen. Terwijl er meerdere broodkruimels leiden naar hetzelfde product en een url uniek dient te zijn. Dat lossen ze dan weer op door er eentje tot voorkeurscategorie te bombarderen en de andere weg te moffelen met het canonical attribuut.
Waarmee je in feite tegen de bezoeker zegt; je hebt graanmix X gevonden bij de kippen, maar het is eigenlijk konijnenvoer. En als de bezoeker een stapje hoger in de hiërarchie wil stuur je hem daarom maar naar de konijnen.
Je wist daarmee het groene streepje van [figuur 2] uit. Een streepje dat juist is toegevoegd om het product op 2 plaatsen tegelijk te laten zien zonder het te hoeven dupliceren.
Met labels kun je uiteraard paden maken die de bezoeker volgt (broodkruimels) als je dat graag wilt. Je moet ze alleen niet in de url zetten omdat het geen unieke paden zijn. Hoe meer paden er naar een product leiden, hoe beter vindbaar dat product wordt. Mij lijkt het overigens handiger om geen paden te laten zien maar de labels die het product draagt, want waarom zou de bezoeker precies hetzelfde pad terug willen volgen?
Vrijwel alle webwinkelsoftware zit tot op de dag van vandaag vastgeroest in de lineaire structuur [figuur 2]. De software werkt met hoofd- en subcategorieën en er worden broodkruimels aangemaakt met voorkeurscategorieën zodat je de andere paden kunt wegcanonicallen. Soms zijn er filters mogelijk waarmee je de (sub)categorieën kunt filteren. Wat resulteert in ingewikkelde doch onlogische constructies waarbij winkels merk als categorie èn als filter kunnen aanbieden.
Terwijl die filtermogelijkheid in [figuur 3] gewoon aanwezig is door labels te combineren....... Waarom maakt iedereen het zo ingewikkeld als het zoveel simpeler kan? Ik vraag het me al 15 jaar lang af.
Ik ben in 2012, na 10 jaar (!), opgestapt bij mijn winkelhost omdat:
- Producten nog steeds gedupliceerd moesten worden om ze op meerdere plekken te laten zien [figuur 1].
- Er een dure SEO-pipo ingehuurd was die 30 geïndexeerde en goed scorende pagina's met een canonical liet verwijzen naar de home waardoor deze pagina's verdwenen uit de index.
- Er door deze SEO-pipo categorieën in de url van productpagina's gezet werden waardoor mijn vaste url een dynamische werd omdat producten in meerdere categorieën stonden. Met een foutje in het dynamische gedeelte waardoor honderden spook-urls ontstonden. Paden in de url zijn mijn inziens de allergrootste SEO-mythe.
Inmiddels heeft de nieuwe winkelhost zichzelf verder vastgesponnen in de lineaire structuur:
- De voorkeurscategorie werd geïntroduceerd. Bij elk product moet je aangeven wat de voorkeurscategorie is. Hierdoor werd het o.a. mogelijk om in het menu (rechterkantlijn bij mijn winkel) middels vet lettertype aan te geven waar het product staat. Ik had liever gezien dat ALLE categorieën waarin een product staat vet weergegeven zouden worden.
- Een grote wens van vele gebruikers is filteren. Dit probeert de huidige winkelhost voor elkaar te krijgen naast de categorieën die in een lineaire structuur staan. Wat tot op heden nog niet is gelukt. Voor mij hoeft het niet; het is complex, maakt de webwinkel traag en veroorzaakt dubbele woorden in de navigatie omdat je voor filters en categorieën dezelfde termen kunt gebruiken (bijvoorbeeld merken als categorie en merken als filter).
Lang leve Blogger waar je alleen maar kunt labelen [figuur 3] en waar niemand op het idee is gekomen om een SEO-plugin te maken voor 'SEO-vriendelijke' urls met broodkruimels erin.
Bij Blogger wordt er weliswaar een pad in de url gezet van jaar naar maand (blog/jaar/maand/titel) maar dat is een pad van een wèl aanwezige platte lineaire structuur namelijk de chronologische volgorde waarin de blogberichten staan.
* KUN je. Het HOEFT niet hè. Maak geen subcategorieën aan en zet de categorie niet in de url dan is Wordpress een uitstekend pakket.