Als een categorie aan een artikel gelabeld wordt kun je meerdere soorten indelingen maken. Je kunt je artikelen sorteren op merk, dier, thema, kleur, seizoen, materiaal enz. Met een filter per indeling kun je de artikelen sorteren.
Hier staat een flowchart van een hele eenvoudige kledingwinkel. Met een indeling op soort (broek, jas en trui) en een indeling op doelgroep (heren, dames en kinderen). Opgeteld 6 woorden die in het navigatie-menu staan.
Als je eerst* op doelgroep filtert ziet het er zo uit en krijg je hetzelfde eindresultaat:
Wat doen nu de lineairen, de taxonomen en de hiërarchen? Die maken het gesorteerde eindresultaat in de vorm van 9 subcategorieën aan en bepalen of de bezoeker met soort of doelgroep moet starten. In plaats van 6 woorden bieden ze de bezoeker 9 paden aan:
heren -> broeken
heren -> jassen
heren -> truien
dames -> broeken
dames -> jassen
dames -> truien
kinderen -> broeken
kinderen -> jassen
kinderen -> truien
De bezoeker navigeert niet van een grote verzameling naar een kleinere verzameling. De verzameling "jassen", voor de bezoeker die voor het hele gezin regenjassen wilt kopen, bestaat niet. De bezoeker wordt geleid naar een subcategorie en slaat de hoofdcategorie over.
Wat de lineairen daarbij nog als extra handeling doen is in de url van het artikel het pad (de broodkruimel) opnemen om duidelijk te maken waar het artikel staat. Om te voorkomen dat Google artikelen die in meerdere categorieën staan dubbel indexeert en/of om de hiërarchie overzichtelijk te houden werkt men met voorkeurscategorieën. Bij een unisex-trui die zowel bij de dames- als herentruien is ingedeeld moet je aangeven wat de voorkeurscategorie is.
Zouden er nog 3 merken bij komen dan ontstaan er 27 sub-subcategorieën. In plaats van 9 woorden bieden de lineairen 27 paden aan:
Deze paden vormen de lineaire structuur, de hiërarchie, de taxonomie van een webwinkel. Iets wat je mijn inziens achterwege kunt laten. Dat is minder werk, minder ingewikkeld, minder kans op fouten, minder dubbelop, gebruiksvriendelijker, flexibeler en persoonlijk vind ik het overzichtelijker.
Ik begrijp inmiddels, na 10 jaar, dat velen dat overzicht niet kunnen zien zonder die lineaire structuur. Of ze papegaaien elkaar allemaal na dat het noodzakelijk is. Of men houdt het bewust ingewikkeld om uurtjes en plugins te kunnen blijven verkopen. Ik weet het niet.
Dit stukje is een vervolg op:
Oei een megamenu
Van categorie naar label naar filter
Mijn inziens komt het aanleggen van lineaire paden voort uit een van de grootste SEO-mythes (2011!): dat Google moet weten waar een artikel staat, dat een artikel maar op 1 plaats kan staan en dat je de plaats met een broodkruimel in de url aan Google moet doorgeven. En dat zo'n broodkruimel in de url zo handig is voor de bezoeker want dan kan ie hakken om terug te navigeren over de aangelegde lineaire paden.
* Voor de eenvoud staan hier 2 plaatjes met de filters onder elkaar om te laten zien wat er gebeurt als je data door 2 filters haalt. Eigenlijk had het één 3D-plaatje moeten zijn. Filters staan namelijk niet in een vaste volgorde onder elkaar maar los naast elkaar en je kunt ze in elke willekeurige volgorde met elkaar verbinden.
Hier staat een flowchart van een hele eenvoudige kledingwinkel. Met een indeling op soort (broek, jas en trui) en een indeling op doelgroep (heren, dames en kinderen). Opgeteld 6 woorden die in het navigatie-menu staan.
Als je eerst* op doelgroep filtert ziet het er zo uit en krijg je hetzelfde eindresultaat:
Wat doen nu de lineairen, de taxonomen en de hiërarchen? Die maken het gesorteerde eindresultaat in de vorm van 9 subcategorieën aan en bepalen of de bezoeker met soort of doelgroep moet starten. In plaats van 6 woorden bieden ze de bezoeker 9 paden aan:
heren -> broeken
heren -> jassen
heren -> truien
dames -> broeken
dames -> jassen
dames -> truien
kinderen -> broeken
kinderen -> jassen
kinderen -> truien
De bezoeker navigeert niet van een grote verzameling naar een kleinere verzameling. De verzameling "jassen", voor de bezoeker die voor het hele gezin regenjassen wilt kopen, bestaat niet. De bezoeker wordt geleid naar een subcategorie en slaat de hoofdcategorie over.
Wat de lineairen daarbij nog als extra handeling doen is in de url van het artikel het pad (de broodkruimel) opnemen om duidelijk te maken waar het artikel staat. Om te voorkomen dat Google artikelen die in meerdere categorieën staan dubbel indexeert en/of om de hiërarchie overzichtelijk te houden werkt men met voorkeurscategorieën. Bij een unisex-trui die zowel bij de dames- als herentruien is ingedeeld moet je aangeven wat de voorkeurscategorie is.
Zouden er nog 3 merken bij komen dan ontstaan er 27 sub-subcategorieën. In plaats van 9 woorden bieden de lineairen 27 paden aan:
heren -> broeken -> merkA
heren -> broeken -> merkB
heren -> broeken -> merkC
heren -> jassen -> merkA
heren -> jassen -> merkB
heren -> jassen -> merkC
heren -> truien -> merkA
heren -> truien -> merkB
heren -> truien -> merkC
dames -> broeken -> merkA
dames -> broeken -> merkB
dames -> broeken -> merkC
dames -> jassen -> merkA
dames -> jassen -> merkB
dames -> jassen -> merkC
dames -> truien -> merkA
dames -> truien -> merkB
dames -> truien -> merkC
kinderen -> broeken -> merkA
kinderen -> broeken -> merkB
kinderen -> broeken -> merkC
kinderen -> jassen -> merkA
kinderen -> jassen -> merkB
kinderen -> jassen -> merkC
kinderen -> truien -> merkA
kinderen -> truien -> merkB
kinderen -> truien -> merkC
heren -> broeken -> merkB
heren -> broeken -> merkC
heren -> jassen -> merkA
heren -> jassen -> merkB
heren -> jassen -> merkC
heren -> truien -> merkA
heren -> truien -> merkB
heren -> truien -> merkC
dames -> broeken -> merkA
dames -> broeken -> merkB
dames -> broeken -> merkC
dames -> jassen -> merkA
dames -> jassen -> merkB
dames -> jassen -> merkC
dames -> truien -> merkA
dames -> truien -> merkB
dames -> truien -> merkC
kinderen -> broeken -> merkA
kinderen -> broeken -> merkB
kinderen -> broeken -> merkC
kinderen -> jassen -> merkA
kinderen -> jassen -> merkB
kinderen -> jassen -> merkC
kinderen -> truien -> merkA
kinderen -> truien -> merkB
kinderen -> truien -> merkC
Filtereren versus categoriseren = optellen versus vermenigvuldigen.
Je hebt 3 + 3 + 3 = 9 woorden. Of 3 x 3 x 3 = 27 paden.
Bij 10 verschillende soorten, 10 thema's en 10 merken krijg je 3 filters met 10 woorden zijn 30 woorden totaal. De lineairen maken 10x10x10 = 1.000 (!) paden aan naar sub-subcategorieën. Waarbij de bezoeker niet zelf mag kiezen of hij start met soort, thema of merk. Voor zoveel sub-subcategorieën heb je een megamenu nodig om de bezoeker over al die lineaire paden te leiden.
Bij 10 verschillende soorten, 10 thema's en 10 merken krijg je 3 filters met 10 woorden zijn 30 woorden totaal. De lineairen maken 10x10x10 = 1.000 (!) paden aan naar sub-subcategorieën. Waarbij de bezoeker niet zelf mag kiezen of hij start met soort, thema of merk. Voor zoveel sub-subcategorieën heb je een megamenu nodig om de bezoeker over al die lineaire paden te leiden.
Deze paden vormen de lineaire structuur, de hiërarchie, de taxonomie van een webwinkel. Iets wat je mijn inziens achterwege kunt laten. Dat is minder werk, minder ingewikkeld, minder kans op fouten, minder dubbelop, gebruiksvriendelijker, flexibeler en persoonlijk vind ik het overzichtelijker.
Ik begrijp inmiddels, na 10 jaar, dat velen dat overzicht niet kunnen zien zonder die lineaire structuur. Of ze papegaaien elkaar allemaal na dat het noodzakelijk is. Of men houdt het bewust ingewikkeld om uurtjes en plugins te kunnen blijven verkopen. Ik weet het niet.
Dit stukje is een vervolg op:
Oei een megamenu
Van categorie naar label naar filter
Mijn inziens komt het aanleggen van lineaire paden voort uit een van de grootste SEO-mythes (2011!): dat Google moet weten waar een artikel staat, dat een artikel maar op 1 plaats kan staan en dat je de plaats met een broodkruimel in de url aan Google moet doorgeven. En dat zo'n broodkruimel in de url zo handig is voor de bezoeker want dan kan ie hakken om terug te navigeren over de aangelegde lineaire paden.
* Voor de eenvoud staan hier 2 plaatjes met de filters onder elkaar om te laten zien wat er gebeurt als je data door 2 filters haalt. Eigenlijk had het één 3D-plaatje moeten zijn. Filters staan namelijk niet in een vaste volgorde onder elkaar maar los naast elkaar en je kunt ze in elke willekeurige volgorde met elkaar verbinden.